Mutlu Yıllar..2011

-

VEE ŞİMDİ GERİYE DOĞRU SAYIYORUZ..4..3..2..1..İŞTE 2011..

HERKESE SEVDİKLERİYLE BİRLİKTE MUTLU,HUZURLU,SAĞLIKLI,BOL PARALI BİR YIL DİLİYORUM..

BU YIL BÜTÜN GÜNLERİNİZ YENİ YIL TADINDA GEÇSİN..

SEVGİLER..

PS:otomatik bir posttu,bu post yayınlandığında ben cümbür cemaat aile şeklinde tombala,koşuşturma şeklinde olacağım :) 

Şah & Sultan..

Uzun zamandır kitaplara dair bir post yazmadım diye kızıyordum kendime..neyseki aslında bi çırpıda okuyabileceğim ama tembellikten beni bir köşede sessizce bekleyen kitabımı az önce bitirmiş oldum..aslında başka bir kitap okuyorken konusunun bana cazip gelmemesinden ve çokca merak ettiğimden bu kitaba geçtim..kendisi İSKENDER PALA'nın ŞAH & SULTAN kitabıydı..bir tarihsever olarak bayıldım tek kelimeyle..

-


zaten İSKENDER PALA ağır bir dili fakat akıcı hikayeleri olan bir yazardır..severek okudum diğer kitapları gibi hatta bu konuda okuduğum benzer bir kitap olan 2 HÜKÜMDAR 1 KADIN kitabı ile başta paralel giden ama sonrasında aynı hikayeyi farklı dillendiren yapısı oldukça kafamı karıştırdı,öyle ki İSKENDER PALA'ya bi şekilde ulaşıp sorsam diye düşündüm..ama nasıl ulaşabilirim bilmiyorum..sadece DİVAN EDEBİYATI ŞAİRİ olmasından ötürü bile bana daha inandırıcı geldi İSKENDER PALA'nın hikayesi..ve sonuç zalimde olsa insan tarafına aşık oldum ben YAVUZ SULTAN SELİM'in :) 

kitap'ta konu edilen ALEVİLİK-SÜNNİLİK konusunda oldukça farklı yorumlar yazılmış kimi kitabı övmüş,kimi yerden yere vurmuş..yazarın bu konudaki görüşü ne bilmiyorum açıkçası,ben bu kitabı bu açıdan okumadım hiç..o bölümler benim kafamda sadece hikaye'ye destek verdi..bu konuda ahkam kesecek değilim sadece AŞK'ı anlatan ŞAH'da olsa,SULTAN'da olsa,onlarında bir insan olduğunu hatırlatan bir kitap olarak okudum ve çok keyif aldım..

 tavsiye ederim..

Magrip-Maşruk

Hayat denilen şey anlık olaylardan ibaret aslında..bir insanın doğması,yaşaması yada ölmesi sanki dudak arasında 2 kelime gibi..ol denilen oluyor..doğ deniyor bazı meleklere doğuyorlar,öl deniyor bazı canlara ölüyorlar..biz henüz yaşa kısmındayız ama kimbilebilirki yarın yada 1-2 dk sonra geri dönüp bakmaya fırsatımız olacak yaptıklarımıza..


Bugün babam öleli 17 yıl oluyor..hayatımda 17 yıllık bir boşluk ve ben büyüdükçe o da büyüyor aslında..acısının,yokluğunun kelimelere sığması imkansız..hala çocuk yüreğim onun sıcaklığını arıyor,sıkı sıkı sarılıp kalbinde ağlamak istiyor,elimi tut,beni koru,yardım et demek istiyor..diyor da hatta o da duyuyor da..ama bize kalan sadece bi hayale sarılmak oluyor..10 yaşındaydım oysa..şimdi bakıyorum benim babamı kaybettiğim yaşta olan çocuklara..o kadar uzaklar ki bu ciddiliklerden..ölüm ne bilmedim ben hiç..bildiğim ilk ölüm babam'dı..o da her ölüm gibi zamansızdı..ne yapacağımı bilmez hallerde idim senelerce,sandım ki insan kavga ederek korur kendini hayattan,haksızlıklardan..deli gibi kavga ettim hayatla ve kendimle..kendimi korumayı öğrendim dikenlerimle..ve dikenlerimi gören herkes köşe bucak kaçtı benden..oysa özümde iyi bir çocuktum..bakmayı bilene..


Babam benim gülen hatıralarımın sembolü..mutlu çocukluğumun..hayatın en umarsız döneminin biricik kahramanı..o olmasa bu kadar anlam kazanmazdı belki de bu ruh bilmiyorum..her baba-kız ilişkisi özeldir derler ama ötesindeydik biz o söylemin..2 ablam daha vardı oysa ama en yakını bendim ona..maçlara giderdim onunla,koca koca adamlarla sohbet eder,dallardan meyve toplar,işine yardım ederdim..hep bir erkek evlat istedi babam ama bizi sevmemesinden değil..dedem gibi o da tek'ti..istediki bir erkek evladı olsun...oldu da ama ben hep onun erkek kızı oldum :)  tamda istediği gibi..hatta halada aynıyım ama içim öyle kırılgan ki babam..aynı senin gibi  :(

İlk zamanlar çokca kızdım neden bizi bırakıp gittin diye..öyle ya herkesin babası yaşıyordu..okulda parmakla gösteriyorlardı beni..kızıyordum,istiyordum ki onlarında babası ölsün,onlarda yaşasın çaresizliği..büyüdükçe anladım kader diye birşey var ama çok isyan ettim,neden ben diye,evet kader vardı ama o kader gelip bizimi bulmalıydı diye kendi kendime lanetler okudum..ağladım,paraladım,zarar verdim ama ne yaparsam yapayım geri getiremedim seni,o güzel günleri..ben de sustum acımı bastım yüreğime,dilime kilit vurdum,sormadan söylemez,anlamadan azarlar oldum..varsın herkes kötü bilsindi beni..ben bi tek senin yanında çocuk olmuştum,mutluluğa doymuştum..dizlerinde uzanıp saçımı okşamanın değerini paha biçemezdimki hiçbirşeye..belki sırf bu yüzden sığanacak bi liman bulduğumda hiç düşünmeden evet dedim,mutsuz değilim ama isterdim ki sende ol,sende gör gülen yüzümü,birşeyler başarabildiğimi.. 


ama öyle bir uzaklık ki şimdi aramızdaki sen Magrip'te ben Maşruk'ta..


ps:fotoğraftaki kişiler ben&babam..doğru düzgün bi resmimizde yokmuş bunu anladım :(