Söylemesi bile ne kadar nostaljik şimdi..oysa bir zamanlar bütün sevinçler,kederler onunla paylaşılırdı,onunla aralanırdı dostluk kapısı,onunla uzaklara ulaşırdı bir çocuğun gülümsemesi..Bayramlar daha bir bayram'dı sanki o zaman,kuru kuru cep telefonu mesajları yerine sıcacık duygular akardı kart'lardan..mektuplardan..
Çocukken benimde en sevdiğim şeylerden biriydi saçma sapanda olsa yazabilmek..merakla cevabını beklemek..ve en büyük hayalim'di mektup arkadaşı olabilmek..tabiki farklı bir coğrafya'dan..sorular sormak,cevap almak..beklemek,dost olmak ve bi gün o dostla tanışmak..(şimdi düşünüyorum acaba o arkadaşla nasıl aynı dili konuşacaktım :) sanırım Türki cumhuriyetlerden olması gerekirdi kendisinin :) )
Birde 23 Nisan hayalim vardı..hani törenlere katılan yabancı ülke çocukları bazı evlere misafir olurlardı..işte bende isterdimki bir çocuk gelsin misafirimiz olsun..hiç olmadı,zaten ufak bi yerde yaşıyorduk,adı bile geçmedi böyle bi etkinliğin..ama ileride anne olursam,kendi çocuğum için gerçekleştireceğim hayalimi..aynı dili konuşamasakda..
Mektup diyordum nerelere geldim yine..aslında düşündümde hepimiz aslında bir nevi mektup arkadaşıyız..her birimiz blogumuza kendi mektubumuzu yazıyoruz dünya'nın farklı şehirlerinden yorumlar alıyoruz..bir başkasının sevinciyle mutlu,üzüntüsüyle mutsuz olabiliyoruz..dua'lar edip,güzel temennilerde bulunabiliyoruz yinede..
-
Ama tutuyormu mektupların yerini derseniz? yok tutmuyor..evet güzel,farklı ülkelerden farklı insanları keşfedebilmek ama sanki mektup daha bi özel,2 kişi arasında..
İsterdim ki eski aşk'lar gibi bana sayfalarca mektup yazacak bir sevgili'm olsun..küçük notlarla kısıtlı kalmasın :)
İsterdim ki çok uzaklarda da olsa bıkmadan,usanmadan yazabilecek bir mektup arkadaşım olsun,onunla acılarımızı,mutluluklarımızı,sevdiklerimizi,kitaplarımızı,hayatımıızı paylaşalım..
ve yıllar sonra bir gün yüz yüze gelelim..
Nerden mi çıktı bu mektup aşkım..yani evet hep vardı da,hani geçen bi animasyon'dan bahsetmiştim,
Mary ve Max diye işte onu izlediğimden beri aklımda..keşke öyle bir hikaye'nin kahramanı olsam dedirtiyor insana..
Bir film nasıl da çocukca hayallerimi çıkardı ortaya...belkide o hayallerin peşinden koşmam,en yakın zamanda bir mektup arkadaşı edinmem gerek kimbilir..
sevgiler..
Bana yaz dicem ama garip mi olur :)) bende çok isterdim elimizdeydide yapmadık sanırım :)
YanıtlaSilülkücüm yazarım gerçi istanbul içinde nasıl olur bilmem :) bilmem zamanın hızına kapıldık sanırım..
YanıtlaSilçok haklısın, yazdıklarının altına imzamı da atıyorum, lakin bugün yazını okumadan önce bir arkadaşımın,ahretliğim dediğim bir insanın daha doğrusu, bana yollamış olduğu paketin içersinden bir de mektup çıktı! sevdicekimin askerliğinden beri böyle bir şey yaşamamıştım hiç! üzerine de yazını okuyunca şaşırdım...
YanıtlaSilhülya : ne güzel süpriz olmuş,yazımda belki bi işarettir kimbilir :)
YanıtlaSilO kadar haklısın ki zaman ve teknoloji eski güzelliklerden kopardı sanırım bizi 2 satır mesajla gönül alır olduk:(
YanıtlaSilGülin biliyormusun benim tam 3 tane oldu birtanesi birkaç aylığına Almanyaya dayımların yanına gitmiştim orada üst komşu kızı (şuan benle yaşıt dayımla evli :)) o oldu sonra bu alışkanlık birgün bak şimdi buna çok güleceksin. birgün gazatede okumuştum. Çok yanlızım kimse beni sevmiyor ve ben ceza evindeyim benlke arkadaşlık edip yazacak birini istiyorum ve ömür boyu hapis cezası almış biri idi çocuklukmu yoksa delilik mi bilmiyorum bir postaneden posta kutsu kiralamıştım birkaç defa yazıştık o bolca aban hayat hikayesini yazdı sonra benden fotoğraf istedi ve yazmayı bıraktım bilmem sanırım korktum :))
YanıtlaSilson olarakta lise yıllarında idim yine postaneden kutu kiralamıştım bir sevgilim vardı ona yazıyordum hergün 4-5 adet mektup atardım. NE Mİ YOLARDIM BEGENDİĞİM GÜZEL BİR KART o an aklıma gelen neyse beraber gittiğimiz bir mekana gittiğimde o an aklıma gelen şeyler falan :))
Her ne kadar bu 2 mektup arkadaşımla görüşmesemde farklı bir heyecandı hergün posta kutusuna bakmak :)
Diğeri ile görüşüyorum malum dayımın eşi :))
ben üniversitedeyken mektuplaşırdık arkadaşlarımla, ama o zaman mailmiş, mesajmış pek kullanılmazdı:) sonlarına doğru mailleşmeye mesajlaşmaya başladık arkadaşlarımla, ama mektuplarımız devam etti. Sonra Üniversite bitti, mektuplar kesildi, mesajlar aramalar kayboldu gitti. üniversiteyi bitireli çok olmadı ama nedense herkes hayatın içinde kayboluyor sanırım.
YanıtlaSilMektubun tadi her zaman baska oldu. Ben anneanneme hala yaziyorum biliyor musun???:)
YanıtlaSilikiz annem : evet aynen öyle :)
YanıtlaSilsevil abla ne hoş hikayen..ama en çok cezaevindekine güldüm :) birini akraba edinmişsin daha ne olsun diyim :)
herbirenk:evet sanırım hayat gailesi galip geliyor çoğu zaman :)
didemcim ne güzel..banada yaz arada..
Mektup yazmayı severdim ben de :) Mektup arkadaşım da vardı *-* Hatta hala saklarım tüm çocukluk mektuplarını zarflarının içinde ;) Güzel duygulardı... İyi oldu canım hatırlattığın ;) Güzel yazmışsın, yüreğine sağlık...
YanıtlaSildemetcim ne güzel bişi çok sevindim senin adına..teşekkürler canım..
YanıtlaSil