10.11.12

Cumartesi günü 10 Kasım'dı malum..O gün anlamı büyük bir gündü bir de 17 şehit haberi geldi.Üzüldüm çokca ama aklım başka yerdeydi aslında..Telefonumdan yinede bir post hazırlıyayım istedim o güne dair..Yazdım,tam yayınlıyordumki silindi.Üşendim bir daha yazmaya..Dedim ya aklım bambaşka bi yerdeydi o anda aslında..

Bi anneannem vardı benim,94 yaşında..Babam ve dedem vefat ettiğinden beri yıllarca beraber yaşadığımız..Sevimli,komik,içinde her daim bir 18'lik kız olan..Bir de Karadeniz şiveli..Yıllarca onun hikayelerini dinledik biz..Kah güldük,kah üzüldük..Dedenizi ben kaçırdım derdi mesela :) Büyük acılar yaşamıştı ama öyle güçlüydü ki hayata karşı..İlginçti,şahsına münhasırdı..Çokca seviyorduk birbirimizi..Bazen ufak tefek atışıyordukda ama başkaydı,bambaşkaydı..Son 5-6 yıldır panik atak hastası idi.Yeşil reçeteli ilaçları vardı,arada bir üzsede bizi(kriz geçirdiği zamanlar)iyiydi aslında..Yürümekte zorlanıyordu biraz,ama sohbet denildimi akan suları durdururdu..İsterdi ki hep etrafında olalım,her daim konuşalımda,konuşalım..Öyle kelimelere sığmayacak bir insan'dıki ne yazacağımı şaşırdım hakkında..Anlatılmaz yaşanır'dı adeta..

Yaklaşık 5 aydır yatalak'tı..Bir gece kavga-gürültü acile kaldırmış(sanırım ramazan'dı),sonra ayağındaki ödemler inene kadar yatması gerektiğini öğrenmiştik.Bu süreç'te ödemi geçti,ama vücudu bir daha ayağa kalkacak gücü bulamadı kendinde,5 dakika otutursak hemen yoruluyordu..Sonda,bez kullanılıyordu ama en zoruda yatırıp,döndürmek oluyordu.Yinede neşesi yerindeydi,arada panik atak kriz'i geçirip,annemi çokca üzsede aslında sanki günden güne bitiyordu.Bi ayağa kalksa daha bi 95 yıl yaşardı bizimle biliyorduk.Zaten o da ''Azrail unuttu beni diyordu'' hep gülerek..

Ama unutmamış..Herkesin bir saati zamanı var derler..O da çok korktuğu ölüme gitti sonunda(ölüm ve hesap anından korkuyordu hep,bize göre tertemiz olan ömrü ile)..Hep aynı evde sıkılıyor diye dayım'lara gitmişti geçen hafta,iyiydi yani aynıydı aslında..Cumartesi sabahı annemi ve ablamı çağırmışlar,sizi görmek istiyor diye..Ölüm halide hiç yokmuş aslında,kriz geçirdiği zamanlardaki gibi..Annemler bırakmak istememişler,beklemişler yanında..Uykusuzmuş birkaç gündür,uyumuş uyanmamış bir daha..Melek'ler gibi sessiz,sakin ölmüş orada..Öncesinde hep belli isimleri sayıklamış,bir de ''ANNE'' demiş çokca..2 yaşında annesiz kaldığını anımsayınca,en çok canımı acıtan bu oldu aslında..

Öğlen'miş bu sırada ama beni hep atlatmışlar telefonda..(o sırada ben ablamın kızları ile ilgileniyorum evde)Öğrendiğimde akşam 18:00'di sanırım saat..Şok oldum,şaşırdım..Ne kadar hazır et kendini deselerde edemedim,ağladım,yollara düştüm..Yanınada gittim,ama bakamadım yüzüne.İstedimki hep iyi hali ile yer etsin zihnimde..

Dün toprağa verdik sonunda..Bir garip'im şuanda..Dilerim bizden razı olarak gitmiştir oralara..Bizden yana tüm haklar helal olsun canım Anneannem sana..

Mekanın Cennet Olsun..

Çok istedin ama göremedin ya bebeğimi öyle üzgünüm ki..