Yalan..

Kadın 30'lu yaşlarda..3 çocuk annesi..1'i yolda..
İstanbul'da doğmuş büyümüş..bir sevgi uğruna küçük bi sahil kasabasına gelmiş..
Küçükde olsa evini çok sevmiş..her gece sarhoş olsada kocasını..
Ona 4 çocuk vermiş..1'i erkek..
Küçük bi yerde yaşadığından tek meşgalesi çocukları imiş..
Bir de kocasının bazı akrabaları..
Bu akrabalar içinde genç olan,kendini kadına yakın gören bi isim varmış..
Ayşen..
Ayşen anaokulu öğretmeniymiş..
Kimsesiz çocuklara ablalık yapıyormuş..kendisi gibi kocaman yüreğiyle..
Yine birgün kadın'ın evine gelmiş..
Terk edilmiş ama annesinin yolunu,en azından aramasını bekleyen bir çocuktan bahsetmiş..
Kadın çok üzülmüş,ne yapabiliriz demiş..
Ayşen'de en azından telefonda annesi gibi görüşsen demiş..
Kadın şaşırmış,birazda ne yapacağını bilmez halde tamam demiş..
Birkaç kez konuşmuş çocukla telefonda..
Neden gelmiyorsun anne? demiş çocuk..
Kadın annesi gibi geleceğim tatlım,ama akıllı uslu sen beni bekle demiş..
Her konuşma yüreğini dağlamış,gözleri dolmuş..
Ama hiç gidememiş o çocuğu görmeye..
Kendi çocuklarıda  küçükmüş çünkü..
Birde o zaman böyle kolay değilmiş herşey..
90 'lı yılların başındaymış..
Kadın çok geçmeden eşini kaybetmiş..
Unutmuş çocuğuda..kendi çocuklarınıda..
Aslında hep yanyana olsalarda..herbirinin içi başka yerlere savrulmuş..

Epey zaman sonra büyümüş çocuklar..
Annesi'nin kimsesiz çocukla telefon konuşmalarını gizliden dinleyen küçük kız..
Yıllar sonra Ayşen abla'yı bulmuş internetten..
Düşünmüşki o çocuk şimdi hemen hemen kendi yaşlarda..
Acaba o yalan'dan sonra daha bi nefret mi etmiş annesi'nden bilmek istemiş..
Yoksa masum bir yalan'la anlıkda olsa mutlu olduğu için..
Herşeye rağmen içinde yeşermişmi sevgi??


Soramamış kız..
Sadece umut etmiş..
Anne'sinin sevgisinin telefondan da olsa ona ulaştığını düşünmüş..


Ve bazen YALAN söylemenin kötü olmadığını..